bu hafta eniştem babasını kaybetti. pek tanımışlığım konuşmuşluğum yoktu kendisiyle. ama eniştem yani deniz abim için çok üzüldüm. deniz abim her zaman benim yanımda olmuştur, bir dediğimi iki etmemiştir bugüne kadar. hatta kendi öz abimlerden bile yakın olmuştur hep. onlarla paylaşamadıklarımı, yapamadıklarımı deniz abime çok rahat anlatmışımdır. şimdi o babasını kaybetti. çok zor bir dönemden geçiyor ama ben hiç bisey yapamıyorum. cenazesine gidemedim ben, okuldaydım. o orda ağlarken, babasıyla vedalaşırken; ben arkadasımın yaptıgı esprıye gulebılıyodum. çok garipti.. bian utandım bile kendimden..insanlığımdan:( anladımki insanlar mutluluklarını çok rahat payşabiliyo, çoğaltabiliyoda..acılar için aynı şey geçerli değil. tek bi kelime bile edemedim mesela.. şaşırıyo insan ne diyeceğini bile bilemiyo yani en azından ben. babasından konussan, onunla otursan ağlasan.. daha çoküzülmesine ağlamasına sebep olcam belki.. hiç bişey olmamış gibi davransam, oda pek olmuyo. amaaan ne biliyim garip bir durum işte... keşke bir sabah uyansa deniz abicim de dinse tüm acıları da yine gülse gözlerinin içi...
başın sağolsun deniz abim...
